Nieuwsgierig?
Graag laten we hier enkele cliënten aan het woord die vertellen wat regressie-en reïncarnatie therapie voor hen betekend heeft.
Cliënt R. komt naar de therapie omdat hij een onverklaarbare angst voor water heeft. Lastig, als je van boten houdt en varen voor je plezier…in regressie ervaart hij zich als een ingenieur in een mijn. Hij experimenteert met een nieuwe manier om erts te winnen. Maar hij doet iets onhandigs en de mijn loopt vol water. Door het geluid van het aanzwellende water raakt hij in paniek, waarna hij uiteindelijk verdrinkt.
Het moment dat deze ervaring in hem wakker wordt blijkt op zesjarige leeftijd te zijn, als hij als kind in een zomerhuis last heeft van muggen. Het geluid van de muggen lijkt op het aanzwellende water uit de mijn, en het kind, alleen gelaten tijdens een vakantie, raakt in paniek…. Alle traumatische ervaringen inclusief dit ‘contactmoment’ tussen zijn mijnervaring en zijn paniek als kind van 6, worden doorgewerkt en losgelaten. Na afloop is de cliënt van zijn angst voor water bevrijd en in het algemeen minder angstig geworden.
Cliënte H. voelt zich vastzitten in haar sexuele ontwikkeling en wil meer vrouwelijkheid ervaren. Ook vindt ze het lastig om haar grenzen aan te geven in relaties. Ze voelt verdriet en kou in haar buik, waar de energie niet goed lijkt door te stromen. Sexualiteit doet haar pijn.
Regressie naar de eerste keer dat ze zich zo verdrietig voelt in haar buik, ervaart ze zich als meisje van 6 in een kastje waar ze zich vrolijk in verstopt. Maar de familie wordt weggehaald, door boze mensen. Ze hoort gestommel, en voelt hun woede in de kamer, terwijl haar vader haar toebijt: ‘Blijf zitten!’ Haar tweelingzusje wordt mét de familie weggehaald, ze wil haar omhelzen, maar bevriest in de beweging terwijl het verdriet daarover zich in haar buik vastzet. Ze ziet niets, maar hoort alles. En dan huilt haar zusje heel hard. Ze wil nu ook heel hard huilen en haar zusje vasthouden, maar houdt zich in en ontspringt zo de dans. En dan is iedereen weg. Ze luistert naar haar vader, en blijft trouw aan zijn woorden ‘blijf zitten!’ Naar later blijkt, ook als het gaat om haar sexualiteit. Haar handen, die haar zusje hadden willen vasthouden, zijn gestold in eenzaamheid en houden die nog steeds vast.
Als ze in herbeleving door de vastgezette emoties heengaat en het in haar buik weer stroomt, omhelst ze alsnog haar zusje, waarna ook haar handen niets meer ‘vasthouden.’ Het is alsof het verdriet dat uit haar gegaan is, nu het kastdeurtje alsnog open doet. De momenten waarop dit in haar latere leven heeft doorgewerkt komen langs: haar vriend gaat sexueel over haar grenzen heen, maar ze zegt het niet, uit angst hem kwijt te raken. In energie-uitwisseling wordt dit doorgewerkt en teruggegeven, speelse onbevangenheid in sexualiteit komt terug.
Cliënte ervaart na afloop een enorme opluchting, en voelt zich gesterkt in haar vrouwelijkheid. Na enige tijd heeft ze een nieuwe relatie op gelijkwaardig niveau, speels en humorvol, en kan ze daarin haar grenzen goed aangeven. Pijn bij het vrijen is en blijft weg.
Cliënt W. heeft last van zijn linkeroog, dat zwaar bijziend is, terwijl het rechter als een arend ziet. De juiste brillenglazen laten zich niet met elkaar combineren en hij moet met zwakkere brillen genoegen nemen.
In regressie ervaart hij zich piraat op een schip. Door tegenstanders aan boord wordt hij aangemoedigd de kapitein te bestelen, maar hij wordt door hen verraden en op heterdaad betrapt. Als straf wordt hij aan dek gemarteld waarbij een ijzeren pen door zijn linkeroog gaat. De ladingen worden doorgewerkt en losgelaten, alsnog komt zijn oog terug en wordt het liefdevol behandeld. Na afloop, in combinatie met oogoefeningen en oogmeditaties, verbetert zijn gezichtsvermogen weer aanzienlijk en werken zijn ogen beter samen.
